Pater Matthieu

De vaste lezers van dit Blog weten dat ik met twee broeders van de abdij van Egmond ben neergestreken in de abdij van Vaals. Over en weer bevalt het zo goed dat we tot een periode van onderscheiding besloten hebben. Doel: onderzoeken of we bij elkaar passen en in en met de gemeenschap hier kunnen integreren. Dat betekent ook overnemen van tradities.  Hier is het gewoonte om je doopnaam als kloosternaam te voeren. Broeder Stijn wordt pater Matthieu - want alles is hier Latijn. Officieel is het zelfs pater Mattheus, maar dat laten we voor wat het is 'officieel.'
Beetje geschiedenis .... In het Limburgse Merkelbeek had zich in 1893 een groep Duitse Benedictijnen gevestigd die afkomstig waren van de Belgische abdij Afflighem. Ze werden de eerste Benedictijnen op Nederlands grondgebied sinds 1581 toen het laatste klooster (in Groningen) aan de Reformatie te gronde ging. In de negentiende eeuw woedde in Duitsland een hevige strijd van de nieuwe Pruisische staat tegen de katholieke ker…

Een van de dingen die ik mag doen is lesgeven aan het St. Bonifatiusinstituut. Het is een deeltijdopleiding voor filosofie en theologie verbonden met de pauselijke universiteit van Lateranen. De studenten komen van alle walks of life en zijn bijzonder gemotiveerd en geïnteresseerd. Een van hen had in zijn eindopdracht een verwijzing gemaak naar een kritische bespreking van een ander boek: een evaluatie van de grote theologen in de 20e eeuw. De theoloog R. Reno (Theology after the Revolution) ging kritisch in op die moderne theologen en verweet hen eigenlijk dat ze te vernieuwend zijn om school te maken en zo de theologie zonder fundament te laten. Ik denk dat dit een te eenvoudige benadering is, dat Reno niet goed de historische en hermeneutische dimensie van ons bewustzijn integreert. Lonergan doet dat, naar mijn sterke overtuiging, het beste van allen en geeft de theologie een methode die de eeuwen mee kan. Voor de theologische fijnproevers onder jullie is hieronder de tekst van mi…

Via een vriendennetwerk kreeg ik een korte video doorgespeeld. Een commercial van een Thaise telecomprovider. Wat verwacht je daar nu van? Ik ben het gaan kijken...

In deze video wordt communicatie invoelbaar gemaakt als levensstroom, als adem die mensen beweegt en ontroert. Aandacht, compassie, onmacht, verlossing. Een commercieel bedrijf gelooft met deze waarden potentiële klanten te bereiken en een imago neer te zetten dat de almachtige aandeelhouders waarderen.

Marketeers snuffelen de onderliggende trends in de samenleving uit en weten hoe ze daarop moeten inspelen. Je verkoopt geen telefoon met abonnent, je verkoopt samen-mens-zijn. Hoeveel keer zal dit filmpje al gedeeld zijn? Een wat aangedikt sentiment in Bollywood stijl kun je denken, zeker. Maar het gaat wel ergens over. Wat we zomaar even meekrijgen is dat de wereld verlangt naar het Evangelie. De jongen die steelt wordt herkend als iemand die in uiterste nood zorgt voor een ander. Die blik verandert levens, geschiedenisse…

De broeders van de abdij van Sint Benedictusberg leren me iedere dag meer over het monastieke leven in de beste tradities van de abdij van Solesmes. Vader Abt Gerard dacht dat deze ervaring ons goed zou doen en onze monastieke vorming nog kon verrijken als diepere voorbereiding en toetsing van onze ideeën en idealen. We zijn heel gastvrij en hartelijk ontvangen. We delen in het gemeenschapsleven en we worden inderdaad bevraagd en beluisterd op onze ideeën en idealen. Ik ken de gemeenschap van eerdere bezoeken. Maar elk weerzien is een nieuw-zien.


Benedictijnen onderscheiden zich van alle andere soorten paters, broeders en zusters door een vierde gelofte, die voor ons eigenlijk de eerste is: stabiliteit. We beloven bij onze opdracht (professie), dat we willen leven onder de Regel van Benedictus en de leiding van een abt (gehoorzaamheid) en dat we ons levenslang toeleggen op een bewust werken aan onze persoonlijke bekering (monastieke levenswandel). In die belofte zijn armoede (leven zon…

Gezoem. Maatje van me aan de telefoon; een hele beste. "Ff afscheid nemen Thieu." Hij vertelt... Kamer leeg, na zoveel jaar echt weg uit een studentenhuis waar lach, zweet, traan en laat-stappen-lucht elke hoek en gang doordringt en je jouw verhaal vertelt. Voorbij. M'n vriend gaat de grote wereld in. Letterlijk - hij gaat werken bij een stevig bedrijf in een ander land - maar ook weer niet. Het is een klein land met kleine loontjes en er wacht hem een heel bescheiden onderkomen.... Klein worden maakt groter... We dachten aan een gezamenlijke vriendin die jarenlang leefde met niet meer dan een koffer als bezit. Wat een rijkdom, zuchtten we.
Wat ga je doen man? Ja, hard werken natuurlijk. Drive, hopen dat ik iets kan betekenen, willen leren, projecten doen, nachten doorgaan als het moet. Dat is de spirit. In de weekeinden? Land ontdekken: in hostels en blokhutten, hiking over bergpaden en hossend op stadspleinen. Leven! En toen. En natuurlijk: op een steen staan ... OK (…

Sanctus Vergilius nodigde me uit om met een aantal van hun leden die (een deel van) de Camino naar Santiago wilden gaan lopen op te trekken. Hun cadeau. De priorin van dit eerbiedwaardig gezelschap nam tijdens het tuinfeest de microfoon krachtig in de handen (bevend van de zenuwen hoorde ik later - niets van gemerkt) en vertelde de gasten wie Virgiel zijn, wat ze doen en wat hun cadeau voor mij was. De abt had er zijn zegen al aangegeven. Virgiel is de eigen jongvolwassen organisatie in de parochie van het Heilig Hart in de Noord (Heerhugowaard) bleken deze Camino groep te vormen. We kennen elkaar goed van eerdere mooie momenten: vormselbegeleiding, vormselvieringen, Romereis, bibliotheek verhuizing en nu dus ... dit! Ik was echt gepakt en verrast. Priorin Jacky werd wel drie keer onderbroken door luid applaus. Even leek het alsof het een mooie droom zou blijven. Ik had al op het einde van hun reisweek een afspraak staan die ik niet kon en mocht afzeggen. Ook dat was geen punt, met wa…